یک خاطره از اینجا؛ شب داغ سیتی و آرسنال
منچسترسیتی با رقابت مستقیم برای قهرمانی لیگ برتر بیگانه نیست.
درست مثل همین روز بزرگ و سرنوشتساز، سیتیزنها باز هم برای رسیدن به قهرمانی به پیروزی در یک بازی بزرگ مقابل یکی از قدرتهای لیگ برتر انگلیس احتیاج داشتند. فصل 14-2013 بود که به جای آرسنال این فصل، لیورپول با مدل جذاب و مدعیاش در برابر سیتی قد علم کرده بود. آبیها که پیشتاز لیگ بودند، چلسی و لیورپول را در تعقیب خود میدیدند و در هفته سی و چهارم در مهمترین بازی فصل و 4 هفته مانده به پایان لیگ باید در برابر قرمزهای آنفیلد قرار میگرفتند. 2 تیم در امتیاز 74 برابر بودند و سیتی به لطف تفاضل گل صدر را در اختیار داشت. خبری از پپ گواردیولا و کلوپ نبود و این مسابقه به عصر پیش از آنها مربوط میشود. زمانی که سیتی با مانوئل پلیگرینی و لیورپول با برندان راجرز در صدد قهرمانی بودند. حتی گلهای زده 2 تیم نیز در عدد 90 برابر شده بود و لیگ برتر انگلیس به نوعی از یک فینال رونمایی میکرد.
جنگ رهبری در خط میانی
لیورپول آن روزها با کاپیتان محبوب و با سابقهاش در جستجوی قهرمانی از یاد رفتهاش در لیگ برتر انگلیس بود. قرمزها با برندان راجرز فصل خوبی را پشت سر گذاشته و پس از سالها در آستانه فتح لیگ قرار گرفته بودند. قلب خط میانی لیورپول مجهز به استیون جرارد بود و در سوی مقابل سیتی هم برای رویارویی به قلب محکمی مانند فرنایندینیو مجهز شد. ناگفته نماند آن زمان سوارس هنوز ماجراجویی خود در نوکمپ را شروع نکرده بود و هنوز بازیکن لیورپول به شمار میرفت و صد البته کابوس رقبای لیورپول نام میگرفت. از تیم کنونی لیورپول فقط جردن هندرسون در تیم آن فصل این باشگاه حضور داشت و البته اتفاقاتی خاص و به یاد ماندنی را در همین مسابقه بزرگ رقم زد. بازی با جنگ رهبری هافبکها در میانه زمین شکل خودش را پیدا کرد و مطابق انتظار رهبری جرارد بر فرناندینیو میچربید. جرارد موفق شد تیمش را به سمت موفقیت هدایت کند و لیورپول بازی را طوفانی شروع کرد. آنها در ششمین دقیقه توسط استرلینگ و با پاس گل سوارس به دروازه سیتی رسیدند و پیش افتادند تا نبض بازی در اختیار سمت طرف قرمزپوش زمین قرار بگیرد.
نیمه لیورپول
نیمه اول بازی اگر چه برای هر 2 سوی میدان موقعیتهایی داشت اما این تیم قرمزپوش و میزبان مسابقه بود که با حمایت پرشور آنفیلدیها دست بالاتر را در اختیار گرفته بود. آنها باز هم به دروازه سیتی یورش بردند و جو هارت را برای دومین بار تسلیم کردند. این بار جرارد در نقش مستقیمی برای هدایت تیمش به سمت قهرمانی ظاهر شد و پاس او توسط مارتین اسکرتل به گل دوم تیمش در بیست و ششمین دقیقه بازی منجر شد. همین گل کافی بود تا شاگردان برندان راجرز با اعتماد به نفس و آرامش بیشتری در زمین ورزشگاه خانگی گام بردارند و در یک نیمه نسخه حریف را پیچیده شده قلمداد کنند. لیورپول در این نیمه از هر زمان دیگری به فتح دوباره لیگ پس از سالها نزدیکتر به نظر میآمد. نیمه اول این مسابقه را میتوان نیمه لیورپول نام گذاری کرد.
سیتی برمیخیزد
ظاهرا مانوئل پیگرینی در بین 2 نیمه به خوبی از خجالت بازیکنانش درآمد و آنها را برای بازگشت به مسابقه توجیه کرد. سیتی در نیمه دوم تیم دیگری بود. حملات آبیهای منچستری یکی پس از دیگری دروازه سیمون مینیوله را تهدید میکرد و تیم پلگرینی نمیخواست صدر جدول را تقدیم حریف قدرتمندش کند. آنها تاختند و تاختند تا این که داوید سیلوا، ستاره وقت خط میانی منچسترسیتی روی پاس جیمز میلنر در دقیقه 57 مسابقه یکی از 2 گل خورده را جبران کرد. سیتی به بازی برگشت و تزریق امید به ساقهای شاگردان پلگرینی دقایق بعدی را برای لیورپول ملتهبتر و این تیم را در برابر حملات سیتی آسیبپذیرتر نشان داد. ادامه یورش سیتیزنها در نهایت به اشتباه خط دفاعی حریف منجر شد و گلن جانسون، مدافع راست لیورپول در دقیقه 62 بازی گل تساوی سیتی را وارد دروازه مینیوله کرد. همه چیز مجددا برابر شد و بیش از هر 2 طرف میدان، چلسی بود که از این نتیجه خرسند و راضی به نظر میرسید. با این حال چنین رقابتی با این سطح از کیفیت و حساسیت نمیتوانست دستخوش اتفاقات خاص دیگری نباشد.
ضربه نهایی برزیلی
هنوز هم فلیپه کوتینیو را بخاطر ترک آنفیلد سرزنش میکنند و اکثریت مخاطبانش معتقدند که او اگر در لیورپول میماند و به تیم دیگری نقل مکان نمیکرد، دوران درخشانتری را سپری میکرد. کوتینیو که در آن فصل به عنوان هافبک کناری قرمزها برای تیم باشگاهیاش به میدان میرفت پس از کش و قوسهای فراوان در دقایق پایانی بازی موفق شد پنجمین گل فصلش را در دقیقه 78 بازی وارد دروازه میهمان منچستری کند و لیورپول را یک گام دیگر به رویای قدیمیاش نزدیک کند. ضربه برزیلی لیورپول بر جان خسته سیتیزنها نشست و تدابیر پلیگرینی هم کمکی به تکمیل بازگشت منچسترسیتی نکرد.
دفاع از پیروزی بزرگ
پس از گل کوتینیو لیورپول یکپارچه تبدیل شد به مجموعهای از 11 بازیکن آماده که برای حفظ دروازه و حفظ نتیجه ارزشمند تیم تلاش میکردند. لیورپولیها با چنگ و دندان به این 3 امتیاز ارزشمند خانگی در برابر رقیب مستقیم قهرمانی چسبیده بودند و به هیچ قیمتی حاضر نمیشدند این برد را از دست بدهند. پیروزی برای آنها حکم قهرمانی را داشت و برای رسیدن به قهرمانی تلفاتی به قیمت اخراج جردن هندرسون در واپسین دقایق بازی کمترین اهمیتی نداشت. تیم راجرز یک گام بزرگ به سمت قهرمانی برداشت و موفق شد رقابت مستقیم را با جدیترین رقیبش در مسیر قهرمانی با موفقیتی شیرین پشت سر بگذارد.
این لعنتی از دست رفت
پس از این مسابقه هواداران لیورپول در تدارک برای برگزاری جشن قهرمانی بودند. آنها و البته بازیکنان این تیم نیز کار را تمام شده فرض میکردند؛ اما این فقط یک فریب بود. لیورپول درست وقتی که به یک پیروزی ارزشمند دیگر احتیاج داشت و در روزی که استیون جرارد در صحبتهای پیش از بازی به همتیمیهایش با صدای بلند گوشزد کرده بود «این قهرمانی لعنتی نباید از دست برود»، قافیه را به چلسی واگذار کرد. نقطه تلخ داستان اینجا بود که مقصر اصلی شکست هم بخاطر سر خوردن در مقابل مهاجم چلسی، استیون جرارد شناخته میشد. شکستی که کاپیتان سابق لیورپول حتی سالها بعد در مصاحبهای در موردش اعتراف کرده بود اگر تیمش قهرمان هم بشود تلخی آن فصل را از یاد نمیبرد و این زخم تا همیشه با او خواهد ماند. سیتی در سوی دیگر تمام مسابقاتش را برد تا شکست 3 بر 2 در خانه لیورپول را فراموش کند و بازنده فینال لیگ برتر انگلیس در فصل 14-2013 در نهایت برنده عنوان قهرمانی نام گرفت.
