شکوه فوتبال به ایتالیا بازگشته است؛ بوسه‌ای نثار جاودانگی مادونینا
میلان و اینتر دور رفت نیمه‌نهایی لیگ قهرمانان اروپا را امشب برگزار خواهند کرد.
دربی مادونینا بار دیگر از چارچوب نیمه‌نهایی لیگ قهرمانان اروپا برگزار خواهد شد که پس از 20 سال، این بار هم ابتدا میلان بازی رفت را در سن‌سیرو میزبانی خواهد کرد و سه‌شنبه هفته آینده، اینتر میزبان رقیب همشهری است تا شاهد حضور یکی از تیم‌های دومین شهر پرافتخار فوتبال اروپا پس از 13 سال در فینال مسابقات باشیم.
آخرین باری که تیمی از شهر میلان در فینال لیگ قهرمانان اروپا به میدان رفته بود، اینتر تحت هدایت ژوزه مورینیو در همان فصل کسب سه‌گانه بود. سال 2010 نراتزوری بایرن‌مونیخ را در فینال شکست داده و آخرین و دهمین جام لیگ قهرمانان اروپا را برای شهرِ متعلق به مادونینا به ارمغان آورد.
در این فاصله یک دهه‌ای، حضیضِ دردناک تیم‌ها باعث شده بود تنها یوونتوس بتواند پرچم فوتبال ایتالیا را در فینال لیگ قهرمانان اروپا بالا نگه دارد که بانوی پیر هر ۲ بار، عنان کار را در آخرین قدم مقابل اسپانیایی‌ها از دست داد تا همان قهرمانی، آخرین قهرمانی برای اهالی خسته کشور چکمه باشد.
رستاخیز فوتبالی زیر نگاه پر غرور مادونینا
فوتبال ایتالیا را به غرورش می‌شناسند؛ به نبردهایی که حتی ریشه در روزگاران قبل از رستاخیز ملی این کشور دارد. روزگاری که کشوری به نام ایتالیا وجود نداشت اما مردمان ایتالیایی به بازمانده‌های خاکسترنشانِ امپراتوری روم فخر می‌فروختند و خود را میراث‌دار تمدن آتن در راه مبارزه با یکدیگر زیر پرچم‌های مستقل ایالتی می‌پنداشتند.
این روزها اما ماجرا متفاوت است. حتی خدایگان المپ نشین هم قرار است به مدت حداقل 180 دقیقه دربی مادونینا را در آستانه فینال معتبرترین آوردگاه فوتبالی باشگاهی در جهان به تماشا بنشینند و فارغ از هر نتیجه‌ای، خاطراتشان را زنده کنند. خاطراتی که به 2 دهه قبل بازمی‌گردد. لابه‌لای نگاهِ خیره ماتراتزی و روی کاستا کنار یکدیگر به سکوهای خشمگینِ سن‌سیرو که انگار فوتبال را بی‌معنا کرده بود. اما نه! بلکه برعکس، آن صحنه درست به فوتبال معنا بخشیده بود.
آتشی که به یادگار ماند
۲ ستاره پر غرور در نسلی پر افتخار، به‌گونه‌ای آتش‌بازی روسونری ورای مستطیل سبز را به تماشا ایستاده بودند که گویی پرومتئوس با بوسیدن آتنا آن سوی نیمکت‌ها، زئوس را به افتخار واداشته بود. انگار آدمیانِ درون زمین، همان 22 نفری که به دنبال یک توپ دویدند و در آخر زورآزمایی‌شان برنده نداشت تا میهمانِ میزبان در بازی برگشت راهی فینال شود و تاج پادشاهی بر سر نهد، نمی‌خواستند آتش را از اهالی المپ به یادگار بستانند.
آن روز اما آتش ماند و مشتی خاطره برای همان‌هایی که فوتبال را فراتر از پا به توپ شدن، ورای مستطیل سبز می‌پرستند. فصل 03-2002، سالِ ایتالیا بود. درست 3 سال قبل از آنکه آتشِ شعله‌کشیده کالچوپولی با آبِ قهرمانی آتزوری در جام جهانی خاموش شود و نفرین زیزو، لاجوردی‌پوشان را به خواب زمستانی فرو برد.
میلان، اینتر، یوونتوس و رم، جملگی آن فصل به جمع 16 تیم برتر مسابقات رسیدند و در انتها تنها رم بود که افتخار حضور در نیمه‌نهایی را از کف داد. میلان و اینتر رقابت را در یک قدمی فینال به اوج رساندند و بانوی پیر موفق شد پرافتخارترین‌های مغرور قاره را در راه فینالیست شدن از دور مسابقات کنار بزند.
پیش از اینت بیش از این اندیشه عشاق بود!
ترزگه، دل‌پیرو و ندود دست در دست بیانکونری به اولدترافوردِ رنجور رسیدند و میلان را تک گلِ شوچنکو به مصاف «بانوی پیر» فرستاد. ایتالیایی‌ها حتی در فینال هم یارای شکست دادن یکدیگر را نداشتند و انگار خدایگان فوتبال هم نمی‌خواست مصاف تمام ایتالیاییِ فینال لیگ قهرمانان اروپا برای اولین و آخرین بار در تاریخ، زودتر از 180 دقیقه به پایان برساند. در نهایت سرکشیدن جام شوکران در پایان ضیافت پنالتی‌ها توسط بانوی پیر را انگار ژاک لوئی داوید، خود به نئوکلاسیک‌ترین شکل ممکن رنگ‌آمیزی کرده بود.
روزی که نوار روسونری جای روبان بیانکونری را بر جامِ نقره فامِ اروپایی گرفت، میلان برای ششمین بار عنوان قهرمانی را به نام خود زد و بالاتر از آژاکس، بایرن و لیورپول دومین تیم پرافتخار اروپایی شد. قلب شیاطین در استانبول برای لحظه‌ای از تپیدن ایستاد اما این معجزه کارلتو بود که اجازه نداد آتش انتقام ایتالیایی‌ها تا وعده‌گاهِ آتن از زبانه کشیدن بازایستد و به لطف همان قهرمانی، به لطف همان تاج‌گذاری، میلانِ پرافتخار هرگز در طول 16 سال جایگاهش را ترک نکرد و بار دیگر در یک قدمی استانبول، چشم در چشمِ افعی‌ها ایستاده است.
جای تو خالی
یک نفر اما آن طرفِ ایستگاه پایانی، گویی دلش نمی‌آید بدون میلان قدم به واپسین واگن گذاشته و سفرش به سوی بی‌نهایت را آغاز کند. امشب، خدای فوتبال باید در دو راهی عقل و احساس، یکی را برگزیند. آنکه بوسه‌ای برای جاودانگی نثارِ فوتبال کند و 2 غریبه آشنا را در استانبول به هم برساند یا شاهد شکست آفرودیته به دستانِ آشنای آتنا باشد. امشب، خدایگان فوتبال تعیین خواهد کرد سرنوشت را به انتظار نشستن بهتر باشد یا آن را از سر نوشتن!
میلان و اینتر، پس از 20 سال در نیمه‌نهایی لیگ قهرمانان اروپا با یکدیگر مصاف خواهند کرد و شکوه فوتبال بار دیگر بر سرزمین چکمه سایه گسترانیده است. پس از آغاز حکومت بر کنفرانس لیگ توسط رم، حالا این فصل ایتالیایی‌ها شانس حضور در هر 3 فینال از هر 3 سطح برگزاری مسابقات باشگاهی در اروپا را دارند. به یاد همان روزهایی که پس از مراسم اهدای جام به شاگردان شایسته کارلتو، همزمان با پایین آمدنِ آنچلوتی و پائولو مالدینیِ وفادار صدای خدایگان فوتبال در گوش‌ها می‌پیچید، این بار هم فریاد می‌زند: «ادای دین را فراموش نکنید!»
