خداحافظی بوفون را باور کنید؛ رقص پرومتئوس در آتش

برای نسلی که وفاداری مالدینی را دید، با درد زانوی گتوزو در میانه میدان گریست، در خلوتش به حرکت ماتراتزی خرده گرفت، شاهکار دل‌پیرو مقابل آلمان را بارها و بارها از نو دید تا به بوسه فرانچسکو توتی بر جام طلایی افتخار کند و همزمان با اهدای توپ طلا به کاناوارو توسط مونیکا بلوچی، جهان را در ایتالیایی‌ترین حالت تاریخش تماشا کرد، جیانلوئیجی بوفون یک افسانه بود.

افسانه‌ای از دل تاریخ که تراژدیِ دایونایسس را همزمان با وفاداری منحصربه‌فردِ سانکس در خود داشت. وقتی آتش کالچوپولی بر جان فوتبال ایتالیا افتاد، امید سرزمین چکمه به گلادیاتورهایی بود که اگر به قیمت ریخته شدن خونشان پس از فریاد سرود ملی هم باشد، اجازه نمی‌دادند پرچم سه‌رنگ کشورشان بر خاک بیفتد. جام‌جهانی 2006، تاریخ فوتبال ایتالیا را از نو نوشت. ایتالیا، فوتبالی داشت که به اغما رفته بود اما جی جی و یارانش همانگونه که دست در دست بیانکونری، بانوی پیر را از قعر جهنم سری بی به بالاترین نقطه سری آ رساندند، در پیراهن تیم ملی هم یکه تاختند.

جاودانگی در خاک آلمان

در جام‌جهانی 2006، کمتر فوتبال‌دوستی از ایتالیا به‌عنوان مدعی قهرمانی یاد می‌کرد اما آتزوری در خاک آلمان، چاره‌ای جز بالیدن به ستارگان باتجربه‌اش نداشت. سالی که آسمان فوتبال جهان برای آخرین بار به رنگ لاجوردی درآمد، چیزی جز رسوایی در فوتبال ایتالیا باقی نمانده بود. این ذات مردمان سرزمین چکمه بود که در اوج موفقیت و بالندگی به تیم‌های پرستاره‌شان، دست از قمار با نتایج تیم‌ها برندارند. گویی در شبه جزیره، ایمان به دایونایسس و به جان خریدنِ پرورش تراژدی در ذات مردمان است.

تیمی که از آخرین قهرمانی‌اش در جهان بیش از 2 دهه می‌گذشت و بعید بود پس از پنالتی باجو بار دیگر قد علم کند، در آلمان معجزه را معنا کرد. آتزوری 2 سال قبل از جام‌جهانی 2006، از گروهش در جام ملت‌های اروپا صعود نکرده بود اما در آلمان برای نخستین بار پس از 8 سال پایش را از مرحله یک‌چهارم نهایی فراتر گذاشت. سلاخی اوکراین در یک چهارم نهایی، گذر از سد آلمان در نیمه‌نهایی را پس از 120 دقیقه در پی داشت و فینال مقابل فرانسه، قهرمانان آتزوری را جاودانه کرد.

رکوردی که اندکی حسرت‌بار شکست

جی جی بوفون افسانه‌ای که سال 2002 ایستادن روی خط دروازه تیم ملی به‌عنوان شماره یک را تجربه کرد از تورنمنت 1998 تجربیات فراوانی به چنگ آورده بود اما سال 2006، سنگربانی را معنایی دیگر بخشید. حضور بوفون روی خط دروازه ایتالیا در هر 7 بازی ایتالیا در تورنمنت آلمان، باکیفیت‌ترین عملکرد تاریخ آتزوری در جام‌جهانی را رقم زد. جی جی بیش از 690 دقیقه در طول تورنمنت وظیفه محافظت از قفس توری لاجوردی‌پوشان را بر عهده داشت و در این مدت تنها 2 بار دروازه‌اش را باز شده دید.

پیش‌تر هرگز سابقه نداشت ایتالیا حتی در دیگر سال‌های قهرمانی‌اش در جام‌جهانی، کمتر از 3 گل (با صرف‌نظر از تورنمنت‌هایی که نتیجه‌اش حذف در مرحله گروهی بوده) دریافت کند و بوفون با معجزه‌اش، به این مهم رنگ واقعیت بخشید. باز کردن دروازه بوفون در دور حذفی جام‌جهانی 2006، تنها سهم زیدان از روی نقطه پنالتی در دیدار فینال شد و اگر گل به خودی مقابل ایالات متحده نبود، جی جی رکورددار بدون گل خورده در جریان بازی‌های جام‌جهانی در ترکیب تیم قهرمان لقب می‌گرفت.

وقتی قلب آتزوری نایستاد

او مقابل شوت‌های ندود به‌ تنهایی ایستادگی می‌کرد و از برخورد سرش با تیرک دروازه مقابل اوکراین، ابایی نداشت. بوفون آنجا بود تا تور دروازه آتزوری به لرزه در نیاید. شاهکار افسانه بوفون اما در دقیقه 111 دیدار نیمه‌نهایی در جو وحشتناک وستفالن مقابل آلمان میزبان به منصه ظهور رسید.

خستگی جسمی و ذهنی، ایتالیایی‌ها را از پای درآورده و حتی کاناوارو فراموش کرده بود هنگام دفاع کردن، نباید زاویه دید سنگربان تیمش را مسدود کند. بوفون درحالی که زاویه دیدش به کنج محوطه جریمه توسط کاپیتان مسدود شده بود، شلیک سنگین و برق‌آسای پودولسکی را بدون دیدن توپ بیش از چند صدم ثانیه با تک دست مهار کرد و نشان داد حتی اگر مدافعان تنومند تیمش هم تسلیمِ حریف شوند، جی جی در آخرین سنگر اجازه فتح دروازه ایتالیا را نخواهد داد.

خانه امن

توپ، راهی جز دستان امنِ جانلوئیجی نداشت و همین مهار شگفت‌انگیز برای دمیدن روح به کالبدِ نیمه‌جان بازیکنان لاجوردی‌پوش کافی بود. تاثیر بوفون روی 2 گل در واپسین 3 دقیقه وقت‌های تلف شده نیمه دوم وقت‌های اضافه، به‌اندازه‌ای بود که آن واکنش را در کنار مهار ضربه سر رباینده توپ طلا در فینال، مهم‌ترین مهار دوران حرفه‌ای جی جی بدانیم؛ مهاری که نه‌تنها امیدهای رنگ باخته یک کشور را زنده نگه داشت، بلکه سد مستحکم ژرمن‌ها را در هم شکست تا ششمین صعود آتزوری به فینال را برای فوتبالدوستان به ارمغان بیاورد.

در آخرین قدم نه ضربه سر مهلک زیدان، نه شوت سرکش آنری و نه هیچ کدام از موقعیت‌های مسلم آبی‌ها راهی به جز دستان مطمئن بوفون نیافتند. در ضربات پنالتی هم زمانی که ترزگه سرانجام توانست پس از زیدان سنگربان افسانه‌ای را به خلاف جهت هدایت کند، این دیرک دروازه بود که دینش را به بوفون و آتزوری ادا کرد تا جام طلایی که دقایقی پیش‌تر، نگاه سنگین زیدان را تاب آورده بود، بر فراز دستان جانلوئیجی خوش رقصی کند.

علشقانه‌ای به رنگ طلایی

وقتی فابین بارتز پایکوبی ایتالیایی‌ها در میانه میدان را به تماشا نشسته بود و صدای پس‌زمینه گزارشگر با فریادِ «Siamo campioni del mondo» گوش جهان را خراش می‌داد، این تصویر بوفون با پیراهن طلایی بود که در کتاب تاریخ جهان فوتبال، هنرمندانه به ثبت رسید. ایتالیا با بوفون، جهان را در آغوش کشیده بود و هنوز هم آخرین خوشحالی سرزمین چکمه در جام‌جهانی، پشت دروازه جی جی جای مانده است.

جوان‌ترین دروازه‌بان تاریخ فوتبال ایتالیا در سال‌های پسا جنگ‌جهانی دوم، اگر چه فینال یورو 2000 را با بدشانسی مقابل فرانسه از دست داد اما با خودنمایی روی خط دروازه مقابل آبی‌ها در فینالی معتبرتر، نشان داد خدایگان هم گاهی پیراهنی متفاوت از سایرین بر تن می‌کنند؛ خدایگانی که در یک تورنمنت، بیش از 40 مهار تاثیرگذار در تنها 7 بازی از خود برجای گذاشت و کودکانی که روزگاری به عشق روبی باجو پا به توپ می‌شدند را با رویای ایستادن روی خط دروازه آتزوری و محکم کردن بند دستکش‌ها متولد کرد؛ شمایلی که به گفته هم‌تیمی‌هایش، «مارادونا روی خط دروازه» بود!

مارادونا روی خط دروازه

جی جی که تا سال 2018 با انجام 176 بازی ملی، رکورددار حضور با پیراهن آتزوری در مسابقات رسمی شده بود، آخرین سکانس را اشک‌آلود بازی کرد تا همچون پرومتئوس پس از بوسیدن آتنا، بر فراز قله زمردین قاف به زنجیر کشیده شود. زایش تراژدی، معنا را از بوفون گرفت و اسطوره‌ای که نامیرا می‌نمود، آشیل‌وار سرانجام در 45 سالگی تسلیمِ تنها نقطه ضعفش شد و بدون فتح لیگ قهرمانان اروپا، دستکش‌هایش را آویخت.

منتخب رونالدینیو به‌عنوان برترین دروازه‌بان جهان در سطح باشگاهی هم رکورددار حضور با انجام 657 بازی رسمی است و یکی از 8 بازیکن تاریخ فوتبال به حساب می‌آید که بیش از 1150 بازی حرفه‌ای در کارنامه دوران بازیگری‌اش دارد. آقای شماره یک که دوران حرفه‌ای خود در سری آ را با پارما در سال 1995 آغاز کرد، یکی از ستون‌های قهرمانی «ای کروچچاتی» در جام حذفی ایتالیا و جام یوفا بود. او با انتقال رکوردشکن در سال 2001، به ارزش 52 میلیون یورو به‌ عنوان گران‌قیمت‌ترین سنگربان جهان به یوونتوس پیوست.

 ۲ + ۲۱ قهرمانی در ترکیب یوونتوس

«ایل نومرو اونو» در جمع بیانکونری، حتی در سری بی هم به پای بانوی پیر ماند و درحالی که تحسین یوپ هاینکس را از بابت وفاداری‌اش به یوونتوس دریافت کرد، پیشنهادات هگفتی را نپذیرفت تا با یووه به سطح اول بازگردد و با افتخار به قهرمانی‌اش در سری بی، جزئی جدایی‌ناپذیر از 2+21 جام قهرمانی دیگر تاریخ یوونتوس در هزاره سوم به حساب می‌آید.

مرد افسانه‌ای که به شهادت آندره‌آ پیرلو هیچ نقطه ضعف آشکاری نداشت با وجود 3 حضور در فینال لیگ قهرمانان، هرگز لذت بالارفتن بر فراز دستان خودش را به جام نقره‌فام نداد و یک بار میلان و بارهای دیگر بارسا و رئال اجازه تکمیل شدن ویترین افتخارات بوفون را به جهان فوتبال ندادند اما این نه بوفون با حسرت عدم فتح لیگ قهرمانان اروپا، بلکه فوتبال خواهد بود که تا ابد یک جام لیگ قهرمانان را به بوفون در قامت بازیکن بدهکار خواهد ماند. فتح جام در قامت سرمربی؟ شاید!