دلایل تاکتیکی عدم استفاده از واران؛ چرا مدافعان چپ پا خواهان بیشتری دارند؟
بررسی کامل شرایط مدافعان منچستریونایتد و دلیل عدم استفاده از واران جالب توجه است.
امروز وقتی از رافائل واران صحبت می‌کنیم، احساس ما نسبت به بازی او کمی تغییر کرده. احتمالا بیشتر افراد حس می‌کنند کیفیت بازی او نسبت به سنش افت کرده و این افت کیفیت باعث عدم استفاده تن‌هاخ از او شده باشد. در روزهای اخیر اخباری مبنی بر احتمال وجود مشکل میان تن‌هاخ و واران مطرح شده بود و پس از آن صحبت‌هایی مبنی بر علاقه او نسبت به خروج و پیوستن به بایرن مونیخ و برخی تیم‌های دیگر مطرح شنیده شد. قیمتی بین 20 الی 30 میلیون یورو برای این مدافع پیش‌بینی می‌شود.
اگر بخواهیم بگوییم واران افت کیفیت داشته، مطمئنا تیمی مانند بایرن مونیخ نمی‌تواند در لیست تیم‌های علاقه‌مند به او باشد و احتمالا تیم‌های عربی و یا تیم‌های پولدار با رده پایین‌تر مانند تیم‌های ترکیه‌ای خواهان او بودند. این می‌تواند به ما ثابت کند واران افت کیفیت نداشته و تنها دلیل عدم استفاده از او همان صحبت‌های اریک تن‌هاخ باشد.
عدم استفاده از او دلیل تاکتیکی داشت
اخیرا از تن‌هاخ در مورد عدم استفاده از رافائل واران در پست مدافع وسط و همچنین احتمال وجود مشکل میان آنها پرسیده شد. تن‌هاخ گفت: «قطعا مشکلی وجود ندارد! می‌خواستم ترکیب متفاوتی را در دفاع استفاده می‌کنم. اگر به سال گذشته نگاه کنید، هری(مگوایر) زیاد بازی نکرد و رافائل بیشتر مورد استفاده قرار می‌گرفت و من از حضور او خوشحال هستم. همیشه از عملکرد رافا راضی بود اما اکنون هری خیلی خوب بازی می‌کند و رقابت داخلی شکل گرفته است.»
مرد هلندی نیمکت شیاطین عدم استفاده از واران را دلایل تاکتیکی تیمش اعلام می‌کند. این دلایل تاکتیکی، چه چیزهایی هستند؟
بزرگ‌ترین دلیل، اعتقاد به مدافع چپ‌پا
تن‌هاخ یکی از ده‌ها مربیانی بوده که در سال‌های اخیر برای جذب مدافعان چپ‌پا تلاش کرده‌اند. او در اولین حرکت خودش در منچستر، لیساندرو مارتینس را برای این هدف جذب کرد و در زمانی که او مصدومیتی ندارد، سمت چپ دفاع یونایتد در بسیاری از دیدارها در اختیارش قرار می‌گیرد.
سرمربی هلندی یونایتد در مدت حضورش، هر زمان دسترسی به مدافع چپ‌پا داشته از این‌چنین بازیکنانی استفاده کرده و همیشه سعی می‌کند روی نظرش ثابت قدم باشد. تن‌هاخ معتقد است وقتی یک مدافع در سمتی بازی می‌کند، پای تخصصی او باید هماهنگ با جایگاهش باشد و نسبت به خواسته‌هایی که دارد از میان بازیکنان، شخصی را به این منظور برمی‌گزیند.
وقتی در اولین هفته فصل قبل در مورد نگاهش در مورد مدافعان پرسیده شد، او گفت: «بازیکنان با پای تخصصی در پست تخصصی در مالکیت توپ برتری بیشتری دارند. مدافع چپ‌پا در سمت چپ خط دفاعی، زوایای بهتری برای ارسال توپ و مالکیت خواهند داشت و من به این موضوع اعتقاد خواهم داشت.»
فصل گذشته و در فصل جاری، می‌بینیم از لیندلوف در زمانی که مارتینس در ترکیب نیست در سمت چپ دفاع استفاده می‌شود و این موضوع به دلیل راحتی کار ویکتور در استفاده از هر 2 پاست که به او قابلیت کار در هر 2 پست دفاعی میانی و حتی در بال‌های عقب دفاع را می‌دهد.
چرا مدافعان چپ‌پا مورد علاقه هستند؟
یکی از دلایل علاقه مربیان به استفاده از مدافعان چپ‌پا، نحوه کار آنها در زمانی است که می‌خواهند مهاجمان حریف را متوقف کنند. وقتی یک مدافع راست‌پا می‌خواهد توپ و بازیکنی را که از سمت چپ محوطه می‌آید را متوقف کند، به طور غریزی پای راستش را برای اینکار به جلو می‌آورد و تعادل خوبی برای این کار نخواهد داشت و احتمال بروز خطا برای بازیکن به وجود می‌آید. مدافعان چپ‌پا در این زمینه کاملا برعکس هستند. تن‌هاخ از این کار متنفر است و همیشه سعی می‌کند مدافعش قابلیت کار با پای چپ را در سمت چپ و کار با پای راست را در سمت راست داشته باشد.
دلایل دیگری مانند ارسال پاس مدافعان بین یکدیگر و حتی کار با مدافعان کناری و هافبک‌ها و حتی ارسال پاس‌های بلند و درکل بازیسازی این مدافعان وجود دارد که مربیان مدرن سعی می‌کنند این قواعد را برای چینش‌های خود کاملا رعایت کنند.
مدافعان یونایتد و قابلیت‌هایشان
لیساندرو مارتینس کاملا چپ پا است. او توانایی ارسال پاس‌های بلند و کوتاه را به خوبی دارد و در بازیسازی بسیار خوب عمل می‌کند. وقتی دخیا درون چارچوب یونایتد قرار داشت، بازیساز اصلی عقب منچستریونایتد بود.
جانی ایوانز در کار با هر ۲ پا راحت است و فرقی ندارد در کدام نقطه از دفاع حاضر باشد. او در هر نقطه از دفاع توانایی ثابتی دارد و به عنوان یک گزینه محض برای کارهای دفاعی بسیار خوب عمل می‌کند. او کمتر به بازیسازی می‌پردازد اما در لحظاتی که قصد انجام این کار را داشته باشد، بسیار عالی ظاهر می‌شود و برای نمونه می‌توانیم به پاس‌بلندش برای فرناندس اشاره کنیم که در حرکتی یک‌ضرب، این هافبک، توپ را به تور حریف چسباند.
ویکتور لیندلوف با پای راست بازی می‌کند اما قواعد غریزی برای او کمی متفاوت جلو می‌رود. او در نقاطی که تن‌هاخ دستورات خاصی را می‌خواهد، کاملا می‌تواند از پای غیرتخصصی‌اش به خوبی استفاده کند و به اصطلاح، کار را برای مربی درآورد. ویکتور نفوذ‌های خوبی به عمق زمین دارد و گاها دیده‌ایم تیم را به جلو می‌کشاند و قابلیت‌هایش در دفاع و یا هافبک دفاعی بسیار زیاد است.
هری مگوایر از لحاظ سرعتی کمی از سایر دیگر بازیکنان ضعیف‌تر بوده اما استاد بازیسازی با پاس‌های بلند است. استفاده از هری باید در سمت راست زمین باشد و او عموما کمی عقب‌تر از سایر مدافعان کارش را انجام می‌دهد.در زمان‌هایی که مگوایر رو به جلو می‌رود، مدافعان کناری و یا هافبک‌ها سعی در پوشش فضای خالی پشت سرش را دارند. مگوایر در پاس‌های کوتاه ضعف‌هایی را دارد اما قابلیت ارسال‌های بلند، ضعف‌های او را کاملا پوشش می‌دهد.
رافائل واران برعکس مگوایر توانایی خوبی در ارسال‌های بلند ندارد اما در پاس‌های کوتاه بین مدافعان و پاس کوتاه برای هافبک‌ها فوق‌العاده است. او تنها با پای راست کار می‌کند و با تفکرات تن‌هاخ، قطعا برای سمت راست خط دفاعی استفاده خواهد شد. رقیب مستقیم واران برای حضور در ترکیب، مگوایر نام دارد و در ادامه خواهیم گفت چه دلیلی واران را در فصل گذشته به ترکیب وصل کرده بود و حالا دقیقا چه چیزی او را روی نیمکت گذاشته است.
مدافعان و سنگربان فصل قبل
داوید دخیا سنگربانی بود که تنها توانایی ارسال‌های بلند را داشت و در پاس‌های کوتاه بسیار بد عمل می‌کرد. او در دفع توپ‌ها فوق‌العاده بود اما ضعف در بازیسازی مشکل اصلی تن‌هاخ با او محسوب می‌شد. در آن زمان مارتینس در سمت چپ دفاع و واران در سمت راست دفاع قرار می‌گرفت و این ترکیب بازیکنان، چیزی بود که تن‌هاخ به آن علاقه داشت. مدافعان سرعت خوبی را داشتند و واران در ارسال‌های کوتاه کار می‌کرد و دخیا به ارسال‌های بلند می‌پرداخت. مارتینز سمت دیگر دفاع را در اختیار داشت بازیساز اصلی تیم به‌شمار می‌رفت. او، بیشتر شروع‌های رو به جلوی تیم را رقم می‌زد.
در آن زمان کاسمیرو در جلوی این ۲ مدافع قرار داشت و ارسال‌های مارتینس به راحتی در اختیار او قرار می‌گرفت. کاسمیرو وظیفه انتقال زمینی توپ به بال‌ها و هافبک‌های دیگر تیم را در اختیار داشت و به خوبی می‌توانست این کار را برای بازیکنان سمت چپ زمین فراهم کند. او با کمک واران و پاس‌های کوتاهش بازیکنان سمت راست زمین را تغذیه می‌کرد و همه‌چیز برای آنها بسیار خوب بود. تیم تن‌هاخ تنها در زمان‌هایی که بازیکنان وظایف را به خوبی انجام نمی‌دادند با مشکلات وحشتناکی روبه‌رو می‌شد و بسیاری از شکست‌های سنگین این تیم در آن زمان‌ها رقم خورد.
مدافعان و سنگربان فصل جدید
خبرها و روزنامه‌نگاران می‌گویند مصدومیت‌ها شاکله تیم‌ها را بهم می‌ریزد و دقیقا این، همان مشکل همین روزهای یونایتد است. مارتینس قلب اصلی دفاع یونایتد است اما او نتوانسته در این مدت به تیمش کمک کند. سنگربان جدید بازی با پای بهتری دارد و پاس‌های بلند و کوتاه خوبی را ارسال می‌کند. اونانا ضعف‌هایی در دفع توپ دارد اما این ضعف با چینش‌های دفاعی و اوج گرفتن او می‌تواند پوشیده شود. تن‌هاخ علاقه‌ای به استفاده از مدافعان راست‌پا در سمت چپ دفاع ندارد و بالاتر به این موضوع پرداختیم. گزینه‌های او برای سمت چپ دفاع که مارتینز به دلیل مصدومیت نمی‌تواند در آن باشد، ویکتور لیندلوف و جانی ایوانز خواهند بود که می‌بینیم دقیقا در این سمت استفاده می‌شود.
ایوانز و لیندلوف توانایی جلو رفتن، ارسال پاس‌های بلند، ارسال پاس‌های کوتاه و کار با دروازه‌بان را دارند و بسته به بازی و یا وضعیت مصدومان، می‌بینیم از آنها در این پست استفاده می‌شود. در مدافعان سمت راست ما هری مگوایر و رافائل واران را در اختیار داریم که هری توانایی بسیار خوبی در ارسال‌های بلند برای تیمش دارد. از طرفی کاسمیرو یا توانایی پخش توپ را نداشته و یا با افت کیفیت روبه‌رو بوده. هر 2 مورد باعث می‌شود یونایتد بخواهد به طریقی به ارسال‌های بلند روی بیاورد و برای اینکار در سمت راست چه کسی بهتر است؟ قطعا مگوایر که این روزها آمادگی مناسبی دارد!
دیگر گزینه هافبک یونایتد امرابط بوده که او نشان داده بیشتر توانایی کار تخریبی دارد تا پخش کردن توپ و یا حفظ توپ در زمین و این گزینه می‌تواند برای آنها در کار با واران خط بخورد. وقتی تعویض امرابط با مک‌تمنای و یا اریکسن را شاهد بودیم از مربی در مورد این موضوع پرسیده می‌شد، او می‌گفت: «فوتبال بیشتری را می‌خواستم!» قابلیت اریکسن، مک‌تومینای و مانت در بازیسازی بسیار بیشتر از هافبکی مانند امراباط خواهد بود.
رافائل واران و آینده
کاملا مشخص بوده عدم استفاده از واران تنها به دلیل اتفاقات تاکتیکی درون تیم رخ داده و هیچ خصومت شخصی با این بازیکن برای مربی وجود ندارد.مارتینس وقتی در زمین باشد، می‌تواند همراه اونانا به بازیسازی بپردازد و انتخاب بین مگوایر و واران، کاملا در حالت برابر و نسبت به آمادگی آنها خواهد بود. همچنین روی فرم آمدن کاسمیرو به این موضوع مرتبط خواهد شد و اگر او به خوبی در ترکیب باشد، می‌تواند میزان استفاده از واران در تیم را بیشتر کند.
منچستریونایتد در صورتی که مدافع جایگزینی برای واران نداشته باشد، قطعا به فروش او فکر نخواهد کرد و همچنین به احتمال زیاد بازگشت لیچا، بازی‌های واران برای یونایتد را بیشتر خواهد شد. تن‌هاخ اگر مجبور نشود، هیچ‌وقت واران و مگوایر در یک ترکیب قرار نخواهند گرفت و اگر زمانی مجبور به این نوع استفاده از بازیکنانش باشد، احتمالا باید آماده برای باخت شیاطین در آن بازی باشیم زیرا هر 2 بازیکن توانایی‌هایی دارند که باعث همپوشانی یکدیگر نمی‌شوند.
