بیایید پیش‌بینی کنیم: سیتی در فینال و شاید قهرمان
مبارزه با سیتی شبیه داستان پسرک هلندی نیست که انگشت خود را در سد فرو کرد تا از خروج آب جلوگیری کند. جریان سیل سیتی از جای دیگری بیرون خواهد زد.
پیش‌بینی اینکه چه کسی در هر رقابتی برنده می‌شود، ریسک بزرگی است، خطرناک، گول زننده و فریب آمیز. زیرا هرگز نمی‌دانیم در نبردهای حذفی چه چیزی حقیقتا در انتظار است.
– خوش شانسی و اقبال با که همراهی خواهد کرد؟
– در پایان، سفیدبخت که خواهد بود و خوش یمن کدامیک؟
– نیک بخت و بلند اختر، کامکار و کامیاب و بهروز کدام تیم خواهد بود؟
براستی هیچ تضمینی وجود ندارد!، کوچک‌ترین جزئیات اهمیت بسزایی پیدا می‌کند و کمترین لغزش به سقوط می‌انجامد.
با تماشای، تماشایی‌ترین و پر ابهت‌ترین بازی این فصل، سیتی و مادرید به همه و همه، بار دیگر گوشزد کردند؛ فوتبال واقعی چیست! نبرد پایاپای ابر مردان چگونه است. هر مشتی با مشت همراه بود، چشم در مقابل چشم، جان در برابر جان.
مهم نبود طرفدار یکی از این دو تیم باشیم، دوستشان داشته باشیم یا خیر، شیفته باشیم یا متنفر، مبارزه سنگین وزن‌های اروپا نشانگر خیلی چیزهای مهم‌تر بود.
مبارزه‌ای تمام عیار و حیرت آور. در آن شب، نوجوانان دیگری دلبسته فوتبال شدند. و عشق قدیمی‌ترها مستحکم‌تر از همیشه شد. خیرگی بیش از ٩٠ دقیقه‌ایی ما به صفحات تلویزیون گواه آن است.
آنجا بود که درک کردیم چرا فوتبال را دوست داریم! مسابقه‌ای بی‌امان میان یکایک بازیکنان و مربیان بزرگ دو تیم که گویی زندگی و مرگ در میان است. این دیدار نشانگر بسیاری از فاصله‌ها میان غول‌ها و بقیه هم بود.
* فردای آن شب دو تیم ایتالیایی میلان به رقابت پرداختند، وارد جزئیات نمی‌شوم، تخفیف دهیم و بگذریم. باید گفت دیدن دو تیم معمولی در سن سیرو، استادیومی که قصه‌های شنیدنی از فوتبال ایتالیا و اروپا دارد و هنوز هم بقا و آینده آن نامعلوم است، بسیاری از ما را از نظر سطح شوکه کرد.
دورانی در دهه هشتاد و نود در سری آ ایتالیا بهترین بازیکنان جهان خدمت می‌کردند. فوتبال ایتالیا در اوج بود و تیم‌های ایتالیایی قدر و قدرتی داشتند و به سادگی به باخت تن نمیدادند و سوهان روح رقبای خود بودند اما در این دهه به نظر می‌رسد سری آ به جایگاهی برای بازیکنانی تبدیل شده است که دیگر نمی‌توانند در لیگ‌های بزرگ دیگر انجام وظیفه کنند: اولیویه ژیرو در ٣۶ سالگی، هنریک مخیتاریان در ٣۴ سالگی، ادین ژکو در ٣٧ سالگی. و زلاتان ابراهیموویچ مصدوم ۴١ ساله هستند.
اگر برای لائوترا مارتینز، آرژانتینی اینتر حساب جداگانه‌ایی باز کنیم، باید اقرار کرد هر دو تیم میلانی اگر در لیگ برتر حضور داشتند در میانه‌های جدول دست و پا می‌زدند و اجازه بدهید بگوییم تماشای این دو تیم در این مرحله برای تیم‌های حذف شده لیگ قهرمانان، مانند ناپولی، بایرن مونیخ و لیورپول، پاری سن ژرمن به طور حتم سخت بود و عذاب‌آور.
* شب پیش از آن “دیدار نهایی را در نیمه نهایی” میان رئال مادرید و منچسترسیتی را تماشا کرده بودیم: دو تیمی که ظاهرا رقیبی ندارند و در کلاس و لیگ خود فوتبال را “بازی” می‌کنند. نمایشی باشکوه با بازیکنانی در کلاس جهانی. نمایشگاهی از سبک و نحوه بازی. به خوبی دیدارهای جام جهانی که در میانه فصل در قطر شاهد آن بودیم، و به طور حتم بسیار بهتر از خیلی از مسابقاتی که هر روزه در آن دیار به تماشای آن نشستیم.
رئال آنچلوتی هفته به هفته در اسپانیا با مالکیت توپ، تسلط خود را بر حریف دیکته می‌کند ولی در برابر سیتی که خود استاد دیگری در حفظ و کنترل توپ است، آنجلوتی با آگاهی مالکیت را به تیم گواردیولا سپرده بود. جابه‌جایی بازیکنان حتی تهاجمی‌ترین بازیکنان رئال، وینیسیوس جونیور و کریم بنزما در طول این جدال ادامه داشت که وظایف خطیر خود را داشتند.
مطمئنیم در دیدار بازگشت فردا شب در اتحاد، حکایت این نبرد دیدنی به همین منوال خواهد بود، مانند دیدار پیشین و هر دو دیدار سال گذشته در همین مرحله.
رئال بدون داشتن درصد زیادی از توپ در طول بازی، به اتحاد پا خواهد گذاشت، و شانس خود را برای پیروزی اینگونه محک خواهد زد. و هیچ‌یک از ما شک نداریم رئال می‌تواند بلیت‌های استانبول را در منچستر برای فینال دیگری خریداری کند.
برای سیتی، تسلط، کنترل و مالکیت توپ خطر خود را به همراه خواهد داشت: تهدید گیر افتادن در ضد حمله‌های رئال. جایی که در یک چشم به هم زدن قادر خواهند بود آبی‌های منچستر را به آتش بکشند. یادمان باشد هیچ چیز پنهانی در زیر آفتاب سوزان مرحله نیمه نهایی لیگ قهرمانان وجود ندارد.
راه و شیوه مقابله با این تهدیدات، همان است که همیشه بوده. هر سه بخش تیم، مدافعان، مردان میانی و مهاجمان باید همیشه در تماس و ارتباط کامل باشند. تمامی تیم! هرگونه انزوا و به تله افتادن بهای سنگینی خواهد داشت. تمرکز و فوکوس کامل، چناچه در دیدار فوق‌العاده دیدنی اول شاهد بودیم!
اما یکی از دلیل دلایل اینکه سیتی کمتر اسیر ضد حمله نمی‌شود این است که توپ را ارزان و به‌سادگی از دست نمی‌دهد. در تیمی هجومی با گل‌های بسیار افرادی حضور دارند که پیش از حمله به دفاع فکر می‌کنند. به طور مثال، کایل واکر دفاع راست سیتی و تیم ملی انگلستان، همیشه به بدترین سناریوی ممکن فکر می‌کند و هرگز غافل از وظایف دفاعی خود نمی‌شود. رودری به ندرت فضای جلوی خط دفاع را خالی می‌کند و اگرچه جان استونز اکنون زمان زیادی را در خط میانی می‌گذراند اما غریزه طبیعی او دفاع کردن است، ذاتا چنین است.
در این میان و در حال حاضر، رودری به عنوان بهترین هافبک محافظ جلوی مدافعین در اروپا، نقش مهمی را در تیم پپ ایفا می‌کند. تنومند، هیکل‌دار و قدرتمند و باهوش است. به ندرت توپ را از دست می‌دهد. در فضاهای تنگ و صعب‌العبور فوق‌العاده است. برای بازیکنی با این قد و هیکل، داشتن چنین ویژگی حقیقتا غیرعادی است. فراموش نکنیم پاس‌های کوتاه و بلند خوبی ارسال می‌کند و عمدتا خطر را قبل از وقوع آن پیش‌بینی می‌کند، او نیز مانند والکر همیشه به فکر بدترین سناریوی ممکنه است. ضد حمله حریف!
مادرید استعدادهای بزرگ و پرتجربه‌ایی دارد و بدون شک توانایی خلق هرگونه شگفتی را دارد. یک سال پیش از این بود، خوب خاطرمان هست؛ چگونه از قفس سیتی خود را رهایی بخشیدند.
بنزما، تونی کروس و لوکا مودریچ، دنی کارواخال و…آنتونیو رودیگر که به خوبی موفق شد ارلینگ هالند را در برنابئو با قلدری تحت کنترل بگیرد، جایی که جدال را رسما فیزیکی کرد و مانع گلزنی وایکینگ نروژی شد. البته مطمئن نیستم آنتونیو بتواند هالند را بیش از ۱۸۰ دقیقه تحت کنترل قرار دهد و شمشیرهای او را در غلاف نگاه دارد.
*مبارزه با سیتی شبیه داستان پسرک هلندی نیست که انگشت خود را در سد فرو کرد تا از خروج آب جلوگیری کند. جریان سیل سیتی از جای دیگری بیرون خواهد زد. هالند را متوقف کنید تا مشکل دیگری در جلوی‌تان سبز شود: برناردو سیلوا یا کوین دی بروینه و گوندوگان و…
حلقه شانس سیتی در اروپا نچرخیده است وگرنه سال پیش خفت مادرید را چسبیده بودند. یا گل مردود رحیم استرلینگ مقابل تاتنهام را در چهار سال پیش از این، اگر به یاد داشته باشید.
* به‌سان رئال، بازیکنان بزرگ و حرفه‌ای در سیتی هم هست، و احساس “قرار نیست” به ذهن آنها خطور نمی‌کند. شاید شکست‌های پیشین آنها را آزرده‌خاطر کرده باشد اما این منشا انگیزه پیروزی هم هست. زمین خوردن و دوباره برخاستن بخشی از همان باور و ذهنیت پیروزی است که در یکایک آنها ریشه دوانده است؛ این مبارزه‌ای است تا پای جان تک تک بازیکنان و مربیان، دو غول فوتبال اروپا و جهان.
سیتی مدتی است برای کسب عنوان قهرمانی اروپا در رقابت‌های لیگ قهرمانان به اندازه کافی نمایش‌های بزرگی عرضه کرده است.
از این رو بدون هیچ ترسی، بدون چون و چراهای بی‌فایده، یا شک و تردیدهای دائمی، ابایی به خود راه نمی‌دهیم تا اظهار کنیم؛ این بار گواردیولای منچستر سیتی تا پایان راه خواهد رفت. بهترین و مناسب‌ترین فرصت!
تصور می‌کنیم او این بار گام نهایی و حیاتی را بر خواهند داشت و طلسم مادرید را فرو خواهد ریخت و غول ، غول‌های اروپا را از پای خواهد انداخت.
