پایان قریب‌الوقوع مدیریت کان در بایرن؛ او یک فرشته بود
تصمیمات اولیور کان او را به سمت برکناری توسط هیئت مدیره باشگاه سوق داده است.
تصویر شادی غیرطبیعی اولیور کان و حسن صالی‌حمیدزیچ پس از تگ گل بایرن به منچسترسیتی از روی نقطه پنالتی که با اخم‌های در هم کشیده و زبان بدن هیستریک هر 2 همراه بود، اوج استیصال مدیریتی در بایرن‌مونیخ پس از دهه‌ها را نشان می‌داد.
تیمی که هوادارانش روزگاری دلخوش، نه به ستاره‌های داخل زمین بلکه فوق‌ستاره‌هایش مدیران آن بودند، حالا حسن صالی‌حمیدزیچ و اولیور کان را ماه‌هاست به‌عنوان زوج مدیریتی می‌بیند و کان نه‌تنها نتوانسته جایگاه کارل هاینتس رومنیگه را به نام خود بزند، بلکه حالا در قامت مدیری ناتوان و مستاصل، خاطرات خوب دوران بازیگری‌اش را هم به دست فراموشی سپرده است.
حمله عصبی در باواریا
بایرن‌مونیخ به عنوان یکی از پرافتخارترین‌های اروپا در استادیوم خانگی‌اش در مجموع با 4 گل از منچسترسیتی عقب افتاد و سپس یک گل از روی ضربه پنالتی زد. بخت با تیم یار بود که اوپامکانو نیمه نخست را به لطف کمک داور ویدئویی در زمین باقی مانده و شکست در مجموع سنگین‌تر نشد اما مدیران باشگاه به افتخار بازیکن جوانشان ایستاده دست می‌زدند و همزمان بنرهای اعتراضی به مدیریت دیگر نه‌چندان تازه‌وارد بایرن‌مونیخ، بار دیگر به اهتزاز درآمد.
این رختکن افسرده
حذف بایرن‌مونیخ از 2 جام طی 2 هفته، دستپخت شورِ اولیور کان و حسن بود که به زعم خودشان در میانه فصل، برای باقی ماندن شانس کسب سه‌گانه، مربی جوان و موفق تیم را از کار برکنار کردند و با جایگزینی عجولانه توماس توخل برای آنکه در تابستان شکار دیگر تیم‌های فوتبال اروپا نشود، ریسکِ افسردگی رختکنی که مانوئل نویر را هم ندارد به جان خریدند. در هفته اخیر نارضایتی از شرایط تیم، پس از اخراج ناگلزمن به وضوح در چهره بازیکنان جوان‌تر تیم از جمله کیمیش مشخص بود.
رختکن جوان، خود را باعث اخراج ناگلزمن می‌بیند و کاپیتان جوان، انگشت اتهام نسبت به عملکرد ناکافی را رو به خود و هم‌دسته‌ای‌هایش گرفته بود و حالا درحالی که بایرنی‌ها صرفا شانس فتح بوندس‌لیگا را دارند و رقابت در همان تورنمنت هم به‌سادگی گذشته نیست، باید ادامه فصل را با احساسی شبیه عذاب وجدان به پایان ببرند.
وای اگر بوندس‌لیگا هم فتح نشود!
تیمی را که ناگلزمن به یک‌چهارم‌نهایی جام حذفی و بدون باخت و با تنها 2 گل خورده با عبور از بارسلونا، اینتر و پاریس به جمع 8 تیم برتر فوتبال اروپا رسانده بود، توخل در عرض کمتر از 2 هفته از هر 2 رقابت تحت هدایت خودش حذف شده دید و فاجعه آنجایی رخ خواهد داد که دفاع از عنوان قهرمانی بوندس‌لیگا هم درهفته‌های پیش‌رو از دست برود؛ البته اگر شرایط موجود را حتی باوجود قهرمانی احتمالی در بوندس‌لیگا فاجعه ندانیم.
فاجعه مدیریتی و تمام
حالا که تکلیف تیم در سخت‌ترین نیم ماهه فصل جاری مشخص شده (آن هم در شرایطی که قرار بود انتخاب توخل برای جلوگیری از به خطر افتادن سه‌گانه انجام شود) بدون شک می‌توان گفت اخراج ناگلزمن و انتخاب عجولانه توخل، فاجعه مدیریتی بود. جالب اینجاست ناگلزمن قراردادی 5 ساله با بایرن‌مونیخ داشت و قرار بود آینده باواریایی‌ها را به‌عنوان یکی از نوابغ سرمربیان جوان حال حاضر در فوتبال اروپا تضمین کند.
بایرن برای دریافت رضایتنامه خروج یولیان از لایپزیش، مبلغ هنگفتی پرداخت کرده بود و در بازار تابستانی هم اساساً ورود سادیو مانه برای جانشینی روبرت لواندوفسکی با دریافت بیشترین دستمزد در رختکن، طبق نظرات او انجام شده بود. بی‌راه نیست اگر دعوای لروی سانه و سادیو مانه در رختکن تیم را نتیجه شرایط عصبی تیم در نتیجه اخراج ناگلزمن و ناتوانی توخل در تزریق شوک لحظه‌ای به جمع باواریایی‌ها بدانیم.
سوالی که هرگز پاسخ داده نخواهد شد
حتی اگر بایرن فصل آینده سه‌گانه ببرد تا سال‌ها این سوال اطراف بایرن‌مونیخ وجود خواهد داشت و قطعاً بی‌پاسخ خواهد ماند: «اگر فصل 23-2022 یولیان ناگلزمن در میانه فصل اخراج نمی‌شد، تیمی که بدون باخت در لیگ قهرمانان پیش‌روی می‌کرد و آزمون و خطاهایش در تورنمنتی بود که از بابت رسیدن به جام در آن اطمینان دارد، 3 گانه را فتح نمی‌کرد؟» و مخاطب این سوال هم کسی نخواهد بود جز اولیور کان؛ مردی که ظاهراً قرار است به زودی از پست مدیریت اجرایی ارشد باشگاه توسط هیات مدیره برکنار شود.
نه! تو شبیه قیصر نبودی
اگر روزگاری اولی هوینس و کارل هاینتس رومنیگه با وجود از دست دادن شانس به خدمت گرفتن توخل، توانستند وجهه بین‌المللی بایرن‌مونیخ را هویت بخشند و مصداق بارز مدیریت آلمانی را پیاده کنند، کان و حسن‌صالی‌حمیدزیچ با تصمیم عجولانه وجهه این باشگاه را نابود کردند. پروسه انتخاب منفعلانه نیکو کواچ حتی از نحوه رسیدن توخل به آلیانتس آرنا، منطقی‌تر و حرفه‌ای‌تر بود.
پرداخت رضایتنامه هنگفت، عدم اطمینان به تفکرات مربی، ایستادن در جبهه بازیکنان باتجربه و پا به سن گذاشته به جای حمایت از سرمربی، اخراج سرمربی، پرداخت غرامت سنگین و حذف تمسخرآمیز از لیگ قهرمانان اروپا، جام حذفی و بر باد دادن رویای سه‌گانه، تنها از مدیری برمی‌آمد که همچون لقبش، حالا به‌عنوان متهم اول ماجرا محکوم به تبعید تا تارتاروس خواهد بود.
خودکشی به سبک تیتان
کان از همان زمان که در دوران قرنطینه عمومی از پشت فرمان ماشین درحال حرکت به سمت استادیوم از خود فیلم می‌گرفت و جملاتی جالب‌توجه به زبان می‌آورد، هرگز نتوانست تکیه زدن به صندلی کارل هاینتس رومنیگه، قیصر فوتبال آلمان را تاب بیاورد و شاید دیگر او را در دنیای فوتبال به‌عنوان مدیر تماشا نکنیم.
مردی که 22 جام در پیراهن بایرن‌مونیخ بالای سر برده و یکی از بهترین دروازه‌بان‌های تاریخ فوتبال بوده، بدون شک اکنون در کت و شلوارهای مشکی یا شتری رنگ با کتونی‌های سفیدِ همواره تمیزش، نمایی از یک مدیرِ بی‌پرستیژ را به نمایش می‌گذارد. او حتی به تصمیم و گفته‌های خودش درباره اطمینان به پروژه بلندمدت ناگلزمن پایبند نبود و مقصر اصلی از دست رفتنِ 2 جام در فصل جاری است؛ فارغ از این که اصلاً بایرن می‌توانست این فصل با ناگلزمن جامی بالای سر ببرد یا نه!
