به مناسبت سالروز تولد دی‌استفانو؛ توطئه ژنرال فرانکو یا تراوشات ذهن یک بارسایی؟
در چنین روزی آلفردو دی‌استفانو متولد شد.
داستانی وجود دارد که می‌گوید: «روزی پدر و پسری در پارک قدم می‌زدند تا به مجسمه آلفردو رسیدند و پسر از پدرش پرسید، او بازیکن خوبی بوده ؟ پدر جواب می‌دهد او یک تیم بوده!»
اگر کسی بر تاریخ رئال مادرید تسلط داشته باشد قطعاً می‌داند آلفرد دی استفانو بزرگترین اسطوره تاریخ رئال مادرید است. حالا چه کسی می‌داند اگر دی استفانو نبود، رئال مادرید 5 جام متوالی اروپا را به دست نمی‌آورد یا حتی یک قهرمانی؟
اما اگر از طرفداران باشگاه بارسلونا هستید، این گونه او را به یاد نمی‌آورید؛ ژنرال فرانکو و ماجرای توطئه او علیه کاتالونیا همان موضوعی است که در ذهن هواداران بارسا جرقه می‌زند اما آنچه در واقع اتفاق افتاد یکی از جالب‌ترین، گیج‌کننده‌ترین و رمز آلوده‌ترین نقل و انتقالاتی است که دنیای فوتبال تا به حال دیده. بعید است داستان نقل و انتقالاتی وجود داشته باشد که بتواند در برابر اتفاقاتی که برای آوردن آلفردو دی استفانو به مادرید رخ داد، برابری کند.
آلفردو دی استفانو که ۱۴ سال قبل از پله به دنیا آمد، بهترین بازیکن زمان خود بود؛ بازیکنی فاتح 5 جام باشگاه‌های اروپا، 8 لالیگا و 2 عنوان بهترین بازیکن اروپا انتخاب شد و دارنده تنها سوپر توپ طلا تاریخ فوتبال.
میگل مونوس، مربی رئال مادرید در باره او می‌گوید: «عظمت دی استفانو در این بود که با او انگار در یک پست 2بازیکن داشتی.»
تا قبل از انقلاب رینوس میشل در آژاکس، دی استفانو فوتبالی کاملاً مدرن و فراتر از زمان خود بازی می‌کرد. دفاع، حمله، بازی مالکانه، گل زنی، تمام‌کنندگی، سرعت، قدرت بدنی، استقامت و روحیه جنگندگی؛ صفاتی که دی استفانو آن را دارا بود. دی استفانو اولین بازیکن تاریخ فوتبال بود که توتال فوتبال بازی می‌کرد. برای متقاعد کردن شما برای بزرگی این مرد فقط کافیست نگاهی به دوران حرفه این بازیکن بیندازیم.
ربوده شدن دی استفانو
دی استفانو در آگوست 1949 از ریورپلاته به منظور بازی برای باشگاه میوناریوس یکی از تیم‌های مهم فوتبال کلمبیا فرار کرد. کسی که روزی توسط دی‌استفانو دزدیده شد، سر آغاز مشکلات در فوتبال کلمبیا بود. جایی که بازیکنان با ملیت‌های مختلف (اکثر آرژانتینی) بدون پرداخت پول به باشگاه‌های کلمبیایی می‌پیوستند. در واکنش به این اقدام، فیفا اعضای کلمبیایی کنگره را اخراج کرد و حضور بازیکنان اتباع را ممنوع کردند. آنها تمام درآمدهایشان به صفر رسید و اوضاع برای فوتبال کلمبیا آشفته‌تر شد. 2سال بعد در فوریه 1951، میان فیفا و فدراسیون فوتبال کلمبیا توافق‌نامه‌ای به نام «پیمان‌لیما» امضا شد. قرار شد بازیکنانی که از باشگاهشان فرار کرده‌اند، به مدت یک سال بدون حقوق برای تیم‌های کلمبیای بازی کنند تا به این شکل جریمه‌شان را پرداخت کنند.
این موضوع باعث شد تا تیم‌های فوتبال کلمبیایی به دنبال افزایش درآمدهای خود شروع به برگزاری مسابقات دوستانه کنند و میوناریوس به منظور جشن 50 سالگی رئال مادرید به مصاف این تیم رفت. آلفردو دی‌استفانوی آرژانتینی همه را با کیفیت خود شگفت زده کرد و رئال مادرید او را کادوی جشن تولدش می‌دید!
پایان در شروع
برنابئو، رئیس وقت باشگاه رئال مادرید از بازی این بازیکن به وجد آمده بود و می‌خواست او را به پایتخت اسپانیا ببرد. با این حال آلفونسو سینیور رئیس باشگاه میوناریوس به برنابئو گفت به دلیل پیمان لیما شرایط فروش فراهم نیست. از طرفی خوزه سامیتیر، مدیر فنی وقت بارسلونا که با توانایی در روابط با انسان‌ها مشهور است به جذب دی‌استفانو فکر می‌کرد. در همان تابستان رئال مادرید به منظور شرکت در جام جهانی کوچک به کاراکاس سفر کرد. رئال مادرید با میوناریوس دوباره دیدار کرد؛ دیداری که هرگز دوستانه نبود. بازیکنان 2 تیم با یکدیگر درگیر بودند و مدیران 2 باشگاه در جایگاه VIP با لبخند به بازی نگاه می‌کردند.
در اواخر سال 1952 بعد از بازی دوستانه با تیم ملی شیلی، دی‌استفانو تصمیم به جدایی گرفت و ترجیح داد در بوینس آیرس بماند. دی‌استفانو 26 ساله، از سفر با هواپیما می‌ترسید و برای گذر زندگی ترجیح داد مدتی را صرف نگه‌داری از گله حیوانات پدرش کند. او به تازگی صاحب 2 دختر شده بود و از اینکه باشگاه، هیچ پولی به او نمی‌دهد خسته شد. سران میوناریوس که شرایط او را متوجه شدند، 4 هزار دلار پرداخت کردند و از آلفردو خواستند تا سال 1954 که قراردادش به پایان می‌رسد، برای تیمشان بازی کند و هر سال به او 4 هزار دلار پرداخت کنند. دی‌استفانو کلافه شده بود و از ثروت سران این تیم خبر داشت و زمانی که این مبلغ را دیده بود، بیشتر عصبانی شد. او تصمیم گرفت از فوتبال خداحافظی کند!
سران بارسلونا کیلومترها دورتر به تازگی متوجه شدند، کوبالا ستاره آن زمان بلوگرانا دچار مشکل تنفسی شده و انریک مارتی کارتو، رئیس باشگاه بارسلونا، سامیتیر را مسئول پیدا کردن جانشین برای کوبالا کرد. سامیتیر بلافاصله به یاد آلفردو افتاد و راهی آرژانتین شد. دی استفانو که از علاقه بارسلونا مطلع شده بود، با جعل قراردادش با ریورپلاته به آنها گفت با این تیم قرارداد دارد و در نهایت بارسلونا تصمیم گرفت 4 میلیون پزو به ریورپلاته پرداخت کند تا او را به نوکمپ ببرند. در جریان این روزها دو اتفاق مهم رخ داد؛ کوبالا از مصدومیت برگشت و قهرمانی بارسلونا در لیگ را قطعی کرده بود و از طرفی آلفردو سینیور رئیس باشگاه میوناریوس پس از شنیدن توافقات به فیفا شکایت و اعلام کرد دی‌استفانو تا 1954 بازیکن آنها بوده، نه ریورپلاته!
ترس در دل کاتالانها
بارسلونا با شنیدن اخبار پا پس گذاشتتند زیرا هنوز پرونده انتقال کوبالا در فیفا باز بود. او یک مهاجر مجارستانی بود که در اسپانیا به خاطر تبلیغات ضدکمونیستی زندگی می‌کرد. با وجود علاقه سانتیاگو برنابئو رئیس باشگاه رئال مادرید با او، ریکاردو کابوت مدیر فنی بارسلونا، این بازیکن را خرید.
او تا جام جهانی 1954 صبر کرد تا فیفا مجوز بازی او را صادر کند؛ غافل از این که تا آن زمان 2 سال برای بارسلونا بازی کرده بود و یک جام حذفی در سال 1952، یک لیگ و جام حذفی در سال 1953 و یک لیگ و جام حذفی در سال 1954 به دست آورد.
این 2 نفر همزمان به بارسلونا رفته بودند اما سران بارسا دچار سردرگمی بودند. فیفا اجازه بازی به آلفردو دی‌استفانو نمی‌داد و این موضوع باعث شد معارفه او عقب بیفتد. اگر چه برای دی‌استفانو تنها 3 بازی رسمی ثبت شده اما بر اساس مستندات زیادی که ثبت شده، هرگز برای بارسلونا بازی نکرده است. آرشیو روزنامه های موندو دپورتیوو و لا واگواردیا که در اینترنت قابل دسترسی هستند، ترکیب بارسلونا را در تمامی بازی‌ها ثبت کرده‌اند و هرگز نام آلفردو دی‌استفانو دیده نمی‌شود.
همچنین قرار شد بارسلونا در جام جهانی کوچک به کاراکاس برود تا با کورینتیانس و رم دیدار کرد اما باز هم دی‌استفانو همراه آنها نرفت. مارتی کارتو که به کاراکاس رفته بود، به دیدار آلفونسو سینیور رئیس باشگاه میوناریوس رفت تا با او توافق کند اما سینویر درخواست 27 هزار دلار معادل یک میلیون و 350 هزار پزو کرده بود؛ یک سوم پول پرداختی بارسلونا به ریورپلاته!
کارتو اعلام کرد شده 10سال صبر می‌کند تا قرارداد دی‌استفانو با این تیم باطل شود اما یک سنت به آنها نخواهد داد. ملاقات کارتو با سینیور تمام شد و آلوارو بوستامنته، نایب رئیس باشگاه رئال مادرید وارد اتاق شد و با پرداخت 27 هزار دلار، به اسپانیا برگشت!
لازم است 2 نکته یادآوری شود؛ اگر مارتی کارتو از جانب باشگاه بارسلونا 27 هزار دلار پرداخته بود، دی‌استفانو بازیکن رسمی بارسلونا بود اما رئال مادرید پس از عقد قرارداد هم نمی‌توانست از او استفاده کند زیرا بر اساس پیمان لیما، باید یک سال صبر می‌کرد.
سوالی که به وجود می‌آید این است که پس چگونه دی‌استفانو با پیراهن بارسلونا عکس دارد؟ دی‌استفانو در این مدت با تیم آماتور بارسلونا بازی می‌کرد و هیچ وقت وارد تیم اصلی نشد.ادعا می‌شود دی‌استفانو در یک بازی رسمی همراه با لوئیس سوارس و رامون ویاورده بازی کرده و هر 2 نفر در سال 1955 به بارسلونا منتقل شدند!
رفع سوتفاهم ژنرال فرانکو
دی‌استفانو در یک اپارتمان در خیابان کایه بالمس زندگی می‌کرد. ساپورتا یکی از مسئولان باشگاه رئال مادرید در بخش نقل و انتقالات به ملاقات او رفت و گفته می‌شود در آن ملاقات 3 هزار دلار به شخص دی‌استفانو پرداخت می‌کند. فیفا سردرگم‌تر از همیشه بود و نمی‌دانست چه اتفاقی افتاده است!
فیفا از آرماندو مونزو کالرو، رئیس سابق فدراسیون فوتبال اسپانیا و یکی از اعضای کمیته خود مشورت گرفت. فیفا پس از مشورت با او به دی‌استفانو پیشنهاد کرد 2 سال برای رئال مادرید و 2 سال برای بارسلونا به میدان برود؛ به این شکل که سال اول و سوم برای رئال مادرید و سال دوم و چهارم برای بارسلونا به میدان برود.
در آن زمان معضل جدیدی بوجود آمد. فدراسیون فوتبال اسپانیا تصمیم گرفت انتقال بازیکنان خارج از اسپانیا را ممنوع کند. مارتی کارتو در این زمان احساس می‌کرد با یک کلاهبرداری روبه‌رو شده و سعی داشت پول پرداختی به ریورپلاته را با فروش حق این بازیکن به یوونتوس برگرداند اما یوونتوس اعلام کرد از آنجا که این بازیکن یک سال و نیم از فوتبال دور بوده از این انتقال اجتناب کرد و بارسا دوباره به سراغ ریورپلاته رفت. سران ریورپلاته با آلفردو دی‌استفانو ارتباط خوبی داشتند و این موضوع را به او اعلام کردند. اینکه دی‌استفانو از این اقدام کارتو خشمگین شد و به فیفا اعلام کرد هیچوقت پیراهن بارسلونا را نخواهد پوشید.
وزارت ورزش اسپانیا که از این موضوع مطلع شده بود، رای به نفع رئال مادرید داد و برای اینکه مشکلی به وجود نیاید به فدراسیون فوتبال اسپانیا پیشنهاد داد قانون جذب بازیکن خارجی را یک سال دیرتر تصویب کند تا به ین شکل او پس از بازی برای رئال مادرید، این حق را نداشته باشد که به بارسلونا برود!
مارتی کارتو زمانی که این تصمیم را مطع شد استعفا کرد و سر انجام انتقال دی‌استفانو در فدراسیون فوتبال اسپانیا ثبت شد و در دقیقه 67، اولین گل خود را برای رئال مادرید به ثمر رساند. در هفته پنجم، رئال مادرید 2 امتیاز از بارسلونا عقب بود که 2 تیم در ورزشگاه چامارتین (پیش از تغییر نام ورزشگاه به سانتیاگو برنابئو) به هم رسیدند. بارسلونا تصمیم گرفت که حق خود را به رئال مادرید واگذار کند و رئال مادرید هم اعلام کرد 4 میلیون پزو به صورت سالانه پرداخت خواهد کرد. رئال مادرید در آن زمان اولین قهرمانی لالیگایی خود را پس از جنگ‌های داخلی به دست آورد و 5 سال پیاپی قهرمان اروپا شد.
توطئه ژنرال فرانکو تنها ساخته و پرداخته ذهن هواداران بارسلونا است که این قصه را به نفع خودشان روایت می‌کنند اما واقعیت این است که مارتی کارتو اگر با رئیس باشگاه میوناریوس به توافق رسیده بود، هرگز در کری خوانی هواداران این دو تیم، چیزی از ژنرال فرانکو گفته نمی‌شود.
