روی دیگر سقوط کونته در تاتنهام؛ شاید برای شما هم اتفاق بیفتد!

اخراج قریب‌الوقوع آنتونیو کونته از تاتنهام و پایان تلخ پروژه شاید از اول اشتباه دون آنتونیو در شمال لندن، بار دیگر این سوال را در میان هواداران فوتبال به وجود آورده که آیا کونته سرمربی خوبی است؟

قطعاً پاسخ به این سوال، هرچه که باشد، درست نیست. اساساً قضاوت با مقیاس گمراه‌کننده «خوب» و «بد»، خارج از موقعیتی که معلول را ساخته و اجازه قضاوت به دیگران می‌دهد، کاری بیهوده خواهد بود. آنتونیو کونته را همچون هر انسان دیگری، نمی‌توان خوب یا بد عنوان داد. از طرف مقابل اما می‌توان با مرور دستاوردهای مرد ایتالیایی در اسپرز باتوجه به شرایطی که در این باشگاه کار کرده و ابزاری که در اختیارش بوده، انتخاب او توسط باشگاه را «قابل قبول» یا «غیر قابل قبول» برشمرد.

کونته، نه ربات بوده که برنامه‌ریزی شده و در نهایت طبق انتظار برنامه را پیاده کند و نه سنگی در دل کوه که شرایط روحی و روانی بر عملکردش تاثیر نگذارد.

او آنتونیو کونته، انسانی در آستانه ۵۴ سالگی، همسرِ الیزابتا، پدرِ ویتوریا، کاتولیکی معتقد و دارای دوستانی در زندگی شخصی خود است. تنها شغلش، همانی است که میلیون‌ها نفر آرزوی داشتنش را دارند و همین نکته باعث شده تا چنین حدی بی‌رحمانه به او بتازند.

این از شانسِ خوب یا بدِ کونته بوده که در حرفه‌ای فعالیت می‌کند که گردش مالی آن، غیرقابل مقایسه با هر چیز دیگری است و از بی‌رحمیِ سرمایه‌داری است که هیچ جایگاهی برای شخصیت جدای از حرفه هر شخص قائل نیست. کونته، به گفته خود زمانی که دیدارهای تیمش را با برد پشت سر نمی‌گذارد، حالش خوب نیست و تنها می‌تواند با همسر و دخترش وقت بگذراند. حال اینکه مشکلات زندگی شخصی کونته، همزمان با در دست داشتن هدایت تیمی شده که به باخت، عادت دارد. پس او را مرد بازنده نخوانید! نه حداقل تا قبل از اینکه با کفش‌هایش، چند قدمی برنداشته‌اید.

کونته حالش خوش نیست و دلایل بدحالی‌اش، فراتر از مواردی انگشت شمارند. مردی که دین خود را چه در زمان بازیگری و چه در دوران مربیگری به‌عنوان انسانی خوشحال به فوتبال ادا کرده، حالا که زمان بدحالی‌اش رسیده، فوتبال از ادای دین به او عاجز مانده است.

فوتبال نه تنها این روزها حال کونته را خوب نمی‌کند، بلکه دلیلی دیگر برای بدحالی مردی است که علاوه بر پشت سر گذاشتن عمل جراحی سنگین در یک سال اخیر، در فقدان دوستان نزدیکی هم به سوگ نشسته است و تنها انتظاری که فوتبال از کونته دارد، این است که آنتونیو نباشد.

فوتبال امروز، او را سرمربی می‌خواهد و نه آنتونیویی که همچون تمام ما، زندگی‌شخصی خود را دارد. درست مثل بلایی که بر سر توماس توخل آورد و در اوج موفقیت، درحالی که چند ماه پیش‌تر با جوانان مستعدش قهرمان لیگ قهرمانان اروپا شده بود، او را تنها گذاشت! آیا توخل به نشانه اخراج از تیم لندنی، سرمربی بدی بوده است؟

آنتونیو کونته، اکتبر گذشته یکی از نزدیک‌ترین دوستانش، جان‌پیرو ونترونه را درحالی که ۶۲ سال بیشتر سن نداشت، از دست داد و تاثیر این مرگ غیرمنتظره روی کل تیم تاتنهام مشخص بود. ۲ ماه بعد، یکی دیگر از دوستان نزدیک کونته، سینیشا میهایلوویچ پس از نبرد طولانی مدت با سرطان و در ۵۳ سالگی چشم از جهان فرو بست و پیش از آنکه آنتونیوی غمگین از مرگ نزدیکانش زیر تیغ جراحان رفته و عمل سنگینی را پشت سر بگذارد، مرگ دردناک جانلوکا ویالی، هم‌تیمی سابق و رفیق صمیمی‌اش تیر اخر را بر پیکر کم‌رمق مرد ایتالیایی زد.

او که به تبع پذیرفتن هدایت تاتنهام پس از چلسی، تمامی دوستانش در لندن را از دست داده بود و در هتل زندگی می‌کرد، مجبور بود این تراژدی را کیلومترها دورتر از همسر و دخترش که در تورین زندگی می‌کردند در اتاقی تک نفره پشت سر بگذارد.

شاید بد نباشد پیش از آنکه کونته را به خاطر عملکرد ضعیفش در تیمی نه چندان با شخصیت قهرمانی از زیر تیغ تیز انتقادات بگذرانیم، کمی به چهره زرد، رنجور و خسته‌اش به دنبال پشت سر گذاشتن چنین غم‌های بزرگی خیره شویم. کونته، این روزها رنگی به رخسار ندارد و آثار خستگی که باعث شد بهترین عملکردش را در شمال لندن پشت سر نگذارد، کاملاً نمایان است.

وگرنه او هنوز هم همان آنتونیو کونته است اما بسیار بسیار خسته‌تر از قبل؛ رنجورتر از آن که یارای مقابله با فشار بی‌رحمانه فوتبال حرفه‌ای را در این دوران تلخ زندگی‌اش داشته باشد. همان آنتونیو کونته‌ای که نقش اول تولد دوباره آرایش ۲-۵-۳ بود. همان که ۳ قهرمانی متوالی با یوونتوس و فتح لیگ برتر در نخستین فصل حضورش رو نیمکت چلسی را به ارمغان آورد. همان که کمتر از ۲ سال قبل با اینتر، به سلطه یک دهه‌ای یوونتوس بر لیگی پایان داد که خود پایه‌گذار قهرمانی‌های متوالی‌اش بود.

او عمارتی را از نو ویران کرد که خود روزگاری آجرهای ابتدایی‌اش را روی هم گذاشته بود و شاید بد نباشد برای از نو ساختن امپراتوری‌اش، چند روز و شاید چند ماهی بیشتر در کنار عزیزانش بماند. خانه برای آنتونیو کونته، این روزها همچون همیشه امن‌ترین پناهگاهی است که مرد خسته این روزها می‌تواند در آغوش همسر و دخترش، زندگی را برای زندگی به دست فراموشی بسپارد. همان جایی که دون آنتونیو از هرچیزی بیشتر به آن احتیاج دارد.

کمی استراحت کن آنتونیو! و قوی‌تر از این روزهایت بازگرد تا تلخیِ طعمش را با شیرینی دهمین جام دوران سرمربی‌گری به دست فراموشی بسپاری.

او هنوز همان دون آنتونیو کونته است! همان کاپیتان یوونتوس که با چهره مرموزش و با در دست داشتن ۱۲ جام بیانکونری هنگام آویختن کفش‌هایش او را به خاطر می‌آوریم. با عنوان برترین سرمربی جهان فوتبال در سال ۲۰۱۳. او فقط به کمی استراحت بیشتر نیاز دارد. همین!