بهترین گلر تاریخ شوت ۴۰ متری نمی‌خورد!
اولین حامی سرمربی شدن اوسمار ویرا در پرسپولیس، اولین شکست او را روی نیمکت این تیم رقم زد.
در روزی که سرخپوشان به ویژه در نیمه دوم انصافا فوتبال خوبی بازی کردند و تا آستانه کسب پیروزی پیش رفتند، اشتباه فاحش علیرضا بیرانوند در ترک بی‌دلیل دروازه با زیرکی و ضربه دقیق امیر نوری همراه شد تا قرمزها بدون امتیاز اراک را ترک کنند.
این حماسه بزرگ را علیرضا بیرانوند آفرید؛ بخشی از نسل طلایی خودخوانده فوتبال ایران که از بس در این مدت از خودشان تعریف کردند، حال عالم و آدم بد شد. او که از سوی مهداوسماری طارمی، بزرگتر فوتبال ایران(!) به عنوان «بهترین دروازه‌بان تاریخ» ملقب شده بود، جام ملت‌ها را فقط با یک کلین‌شیت توام با خوش‌شانسی برابر هنگ‌کنگ پشت سر گذاشت و در همان فرودگاه آب پاکی را روی دست خبرنگاران ریخت: «با قدرت می‌گویم این نسل، بهترین نسل تاریخ فوتبال ایران است.» باشد، قبول، اما گلر بهترین نسل تاریخ نباید اینقدر گل مفت بخورد و تازه دو قورت‌ونیمش هم باقی باشد. بنده‌خدا احمدرضا عابدزاده که با آن سیطره اساطیری بر فوتبال ایران،هرگز از این حرف‌ها در مورد خودش نزد. کاش می‌توانستیم بفهمیم اگر یکی مثل بیرانوند از خودراضی در جهنم ملبورن سنگربان تیم ملی بود، چه سرنوشتی برای آن مسابقه و معصومانه‌ترین شادی ملی ایرانیان رقم می‌خورد!
کاش سرتان را پایین بیندازید و فوتبال‌تان را بازی کنید؛ شغلی که در این شرایط سخت اقتصادی به خاطرش هزار برابر شهروندان عادی جامعه در آمد دارید و تنها کاری که بلدید، نمک پاشیدن بر زخم همان‌هاست. کاش یاد بگیرید چیزهایی مثل انتخاب مربی هرگز به یک بازیکن مربوط نیست، حتی اگر مسی و رونالدو باشد. کاش شما جماعت تازه به دوران رسیده از دماغ فیل افتاده، سرانجام بیاموزید درخت هر چه پربارتر می‌شود، باید افتاده‌تر باشد. حالا بدو بیا میکس‌زون و چهار تا نوشابه تگری دیگر برای خودت باز کن!
