توپ جمع‌کنی که هت‌‌تریک می‌کند؛ پسر جذاب اتحاد

قصه شاید اینگونه شروع شد؛ ستاره‌های یک تیم جان گرفته و تقویت شده در حال تلاش برای رقم زدن اولین اتفاقات بزرگ یک عصر جدید بودند. ورزشگاه، روایت‌گر هیاهو و هیجانی نام گرفت که سال‌ها آرزوی آن را هم برای خودش ممنوع می‌دانست. ستاره‌های تیم در حال تلاش و تقلا برای هر چه بیشتر به وجد آوردن سکوها می‌دویدند. در این بین پسرکی نوجوان نگاهش را به زمین می‌دوخت؛ نه به صورت و چهره بازیکنان، بلکه قاب زاویه دید تنگ شده و دقیق او، ساق‌ها و حرکات پا و توپ را رصد می‌کرد. می‌دید و می‌آموخت، می‌دید و باور می‌کرد و می‌دید و رویا می‌ساخت. او برخلاف بسیاری از سکونشینان ورزشگاه خانگی متولد نسلی بود که آرزو برایشان ممنوع نبود و وادی رویایشان منطقه ممنوعه‌ای به شمار نمی‌رفت. در حال آرزو کردن دیده می‌شد و خیالات و تصوراتش نگاهش را از ساق‌ها به نیم‌تنه بالایی بازیکنان آبی‌پوش سوق می‌داد. چهره‌ها را دید اما نه آنگونه که واقعا بودند. همه چهره‌های مردان آبی‌پوش، خودش به نظر می‌رسیدند. انگار خودش تکل می‌زد، دریبل می‌کرد، می‌دوید و توپ را وارد دروازه و با خودهای دیگرش جشن گلزنی بر پا می‌کرد. با بال خیالش در آسمان ورزشگاه اتحاد پرواز می‌کرد اما نهیبی او را به خودش آورد. یکی از بازیکنان تیم محبوبش صدایش می‌زد و از او توپ می‌خواست. توپ جمع‌کن منچسترسیتی دست و پایش را گم کرد و شتاب‌زده به صرافت افتاد و توپ را به بازیکن رساند. از همین نقطه به بعد فیل فودن همیشه و همواره شتاب‌زده بود؛ شتاب‌زده برای تبدیل شدن به استعداد مورد علاقه پپ گواردیولا، شتاب‌زده برای رسیدن به تیم اصلی و شتاب‌زده برای رسیدن به قله‌های موفقیت در دنیای مستطیل سبز! فاصله توپ جمع‌کن بودن تا هت‌تریک کردن در مهم‌ترین بازی‌ها برای پسر منچسترسیتی به اندازه عبور از نوجوانی به جوانی بوده است.

تمجید پپ گواردیولا

مرد اسپانیایی استعداد ندیده و تازه به میدان آمده نبود. پپ گواردیولا در اولین روزهای کاری خودش در لاماسیا مشغول لذت بردن از تماشای نبوغ نوجوانانی شد که چند سال بعد لیونل مسی و ژاوی و اینیستا نام گرفتند. کمی بعد هم در آکادمی بایرن مونیخ ناب‌ترین استعدادهای فوتبال آلمان را از نظر می‌گذراند. با این همه آنچه بیانش را به تحسین ویژه وا داشت و آن بازیکنی که او را بیش از دیگران به وجد آورد، کسی نبود به جز پسر نوجوان اولین روزهای کاری پپ در سیتی؛ فیل فودن! فودن از زبان سرمربی تیمش نشان افتخاری ویژه دارد. پپ در مقطعی گفته بود تاکنون بازیکنی با استعداد فیل فودن ندیده. همین گزاره کافی بود تا باشگاه منچسترسیتی زود به زود به فکر تمدید قرارداد این پدیده بیفتد و رسانه‌ها در تکاپوی پیدا کردن رمز و راز بازی فودن باشند. رسانه‌ها شاید فقط کمی بیشتر از بازیکنانی معطل شدند دوران توپ جمع‌کن بودن فیل فودن انتظار کشیدند. پا به توپ شد و به وجد آورد. به میدان آمد و لنز دوربین‌ها را به دنبال خودش کشاند. با 17 سال و چند ماه سن تجربه بازی در لیگ برتر را به دست آورد و در لیگ قهرمانان اروپا به میدان رفت. از همان روزها هم قابل اعتماد، درخشان و در خدمت تیم ظاهر می‌شد و هنوز هم این رسم و سیاق بازی خودش را حفظ کرده است. حتی اگر فوتبال فیل فودن در همین نقطه و در 23 سالگی هم تمام شود، سوای اینکه 5 لیگ برتر انگلیس، یک لیگ قهرمانان اروپا، یک جام جهانی باشگاه‌ها، یک سوپرجام اروپا، 4 قهرمانی جام اتحادیه و 2 قهرمانی جام حذفی را در کارنامه دارد، همین که ویژه‌ترین تمجید پپ گواردیولا از استعدادهای جوان نصیب فیل فودن شده، برای به یاد ماندنی و فراموش نشدنی بودنش کافی به نظر می‌رسد. او به تمجید و تحسینی مفتخر شده که حتی لیونل مسی هم در نوجوانی از مثل آن بهره‌مند نشد!

این روزهای خوب

فودن تا اینجای کار به اندازه بزرگ‌ترین بازیکنان دنیای فوتبال شناخته شده و جا افتاده است. او فقط 23 سال دارد و با این فرم احتمالا رکوردهای حضور زیادی را در تیم باشگاهی‌اش و شاید در تیم ملی انگلیس خواهد شکست. فرم او فصل به فصل بهتر می‌شود و موضوع ترسناک برای رقبای فودن، همیشه بهتر شدن اوست. در جشنواره ستارگان سیتی، وقتی چند گلزن و چند مهاجم از بهترین‌های فوتبال جهان در ترکیب حضور دارند، او هت‌تریک می‌کند. وقتی رودری در بازی مقابل استون‌ویلا بازیکنان زیادی برای پاس دادن پیش روی خودش می‌بیند، به فودن بیش از دیگران اعتماد می‌کند و پپ وقتی کار تیمش گره می‌خورد راهکار را به دست پسر ریزنقش اتحاد می‌سپرد و او را روانه میدان می‌کند تا گره بازی را در بیاورد. برخلاف خیلی از ستاره‌های جوان تیم‌های مختلف دنیا هیچ صحبتی از جدایی بین او و باشگاه محبوبش نیست. همه چیز و همه رویاها برای فودن همانگونه که در کنار زمین و به عنوان توپ‌ جمع‌کن شروع شد، به رنگ آبی آسمانی منچسترسیتی است و به همین شکل ادامه دارد. او ثابت کرد توپ جمع‌کن بودن برای تیم محبوبتان می‌تواند بهترین شغل دنیا باشد. شاید خودش آنقدر درگیر موفقیت تیم و تلاش برای بهتر شدن و گلزنی و فتح جام‌ها باشد که نداند و متوجه این نباشد در حال تبدیل شدن به یکی از اسطوره‌های باشگاهش است. اسطوره‌ای از جنس سیتی عصر جدید در این تیم شکل می‌گیرد و بازی به بازی بیشتر شبیه به هویت دهه اخیر آبی‌های منچستری با تمام جزئیاتش می‌شود؛ با کیفیت، سریع، تمام کننده، تشنه موفقیت، جاه‌طلب و با ثبات در بهترین فرم!

ستاره‌های تیم در حال تلاش و تقلا برای هر چه بیشتر به وجد آوردن سکوها هستند. در این بین مردی جوان و با ظاهری پسرانه و شبیه به نوجوانان، نگاهش را به زمین دوخته است. نه به صورت و چهره بازیکنان، بلکه قاب زاویه دید تنگ شده و دقیق او، ساق‌ها و حرکات پا و توپ را رصد می‌کند. می‌بیند و می‌آموزد، می‌بیند و باور می‌کند و می‌بیند و رویا می‌سازد. او برخلاف بسیاری از سکونشینان ورزشگاه خانگی متولد نسلی است که آرزو برایشان ممنوع نبود و وادی رویایشان منطقه ممنوعه‌ای به شمار نمی‌رود. در حال آرزو کردن است و خیالات و تصوراتش نگاهش را از ساق‌ها به نیم‌تنه بالایی بازیکنان آبی‌پوش سوق می‌دهد. چهره‌ها را می‌بیند اما این بار همه چهره‌های مردان آبی‌پوش، خودش هستند. فودن تکل می‌زند، فودن دریبل می‌کند، می‌دود و توپ را وارد دروازه می‌کند و با خودهای دیگرش جشن گلزنی رقم می‌زند.